Cz.2 : Chociaż znamy się dwa lata i miałem nadzieje że mnie lubi .

Oczy Hany się zaszkliły . Piotr kontynuował :
P: Bo jeśli to nie ja jestem tym ,,na zawsze" to powiedz mi to tu i teraz .
H: Odejdziesz ?
P: Chcesz żebym odszedł ?
H: Jeśli ty chcesz .
I znowu zaczęli się kłócić :
P: Odejde jeśli ty tego chcesz !
H: To idź , droga wolna !
P: Nie prowokuj mnie .
Zaczęli wchodzić sobie w zdania :
H; Wystarczy się pożegnać !
Piotr wyszedł do kuchni , Hana za nim .
P: Ja pieprze ! - zmierzał w kierunku drzwi wyjściowych .
H: Uważaj na słowa . - kobieta stała w miejscu i patrzyła na męża .
P: Pocałuj mnie w dupe . - wyszedł trzaskając drzwiami .
Hana weszła do łazienki . Jednak po chwili wróciła do salonu a Piotr do mieszkania .
P: Już koniec ? Mogę wrócić ?
Kobieta podbiegła do ukochanego i na niego wskoczyła . Zaczęli się namiętnie całować .
H: Przepraszam .
P: To ja przepraszam .
Powędrowali do sypialni .
P: Nie szkodzi . - pocałował ukochaną - Nie powinienem jej tego mówić . - znów ją pocałował - Wciąż jestem przy niej spięty . Chociaż znamy się dwa lata i miałem nadzieje że mnie lubi .
Usiedli na łóżku .
H: Nie lubi cię .
P: Naprawde ? Miałem nadzieje , że w głębi serca mnie kocha .
H: Żartujesz ? - patrzyli sobie w oczy - Ona ciebie nienawidzi . Mama uważa że nie jesteś dla mnie właściwy bo za bardzo cię kocham .
P: Niestety tamte pokolenie tak ma .
Znowu zaczęli się całować . Piotr rzucił Goldberg delikatnie na łóżko . A potem pewnie wiecie co było .